میرحسین در نیمۀ اول سدۀ سیزدهم هجری / نیمۀ نخست سدۀ نوزدهم میلادی در تهران دیده به جهان گشود و از همان دورۀ کودکی نزد پدرِ هنرمندش، سیدعلی حکاک تهرانی به مشق خط پرداخت.
در سال ۱۲۷۷ ق. ناصرالدین شاه، فرزندش مظفرالدین شاه را با سمت ولیعهدی به تبریز می فرستد و میرحسین نیز با لقب «خوشنویس باشی» و با سمت معلمی ولیعهد روانۀ تبریز می شود. اقامت اجباری و طولانی وی در تبریز سبب گردید که برخی وی را میرحسین ترک بنامند. وی افزون بر شاهزاده، شاگردانی همچون: یوسف، علی محمد، مهدی خان داشته است.
میرحسین به برخی قالب های کهن نستعلیق از جمله چلیپا و کتابت علاقه ای نشان نداده است و در عوض به سیاه مشق نویسی که متنوع ترین قالب بیان هنری در خوشنویسی است می پردازد. وی در این عرصه از هنرمندان خلاق و پیشرو بشمار می رود. اگر چه آثار فراوانی از وی در دست نیست اما از ده ها سیاه مشق بازمانده از وی می توان دریافت که دارای نبوغی ویژه در ترکیب بندی بوده است.
میرحسین عاقبت در سال ۱۳۰۰ ق. در تبریز درگذشت.