ابوالحسن علی بن هلال ملقّب به ابن بوّاب از مشهورترین خوشنویسان زمان خود بوده است. وی افزون بر خوشنویسی، در شعر، نقاشی و تذهیب نیز دستی داشته است و از آنجا که وارد امور سیاسی نشده، توانسته است آثار بسیاری بیافریند که امروزه شمار بسیار اندکی از آن برجای مانده است. بهاء الدوله فرزند عضد الدوله دیلمی وی را کتابدار و امین کتابخانۀ خویش در شیراز کرده بود. وی افزون بر خوشنویسی و تذهیب، در ادبیات عرب هم استاد بود و قصیدۀ مشهوری به زبان عربی با عنوان «رائیه» در باب خوشنویسی دارد.
ابن بواب شاگرد محمد بن اسد و محمد بن سمسانی بود و خود شاگردان فراوانی را تربیت کرد از جمله: ابوالحسن مهیار دیلمی، عبدالله بن شقی اللیل، محمد بن عبدالملک، زینب شهده، ابو یوسف محمد بن اسمعیل گلپایگانی، ابوالفضل خازن دینوری، عبدالرحیم، ابوبکر کاتب و اسعد بن ابوالمعالی.
از آثار ارزشمند وی قرآنی به خط ریحان به سال 391 ق. / 1001 است در کتابخانۀ چستر بیتی نگهداری می شود و همچنین قرآنی به خط کوفی ایرانی و تاریخ 392 ق. / 1002 در کتابخانۀ مرعشی نجفی قم.
ابن بواب در سال 413 ق. / 1022 در بغداد درگذشت.