Select a language
فارسی
English
Image 1
Image 2
Image 3
Image 4

جعفر تبریزی فرزند علی در نیمۀ دوم سدۀ هشتم هجری /  نیمۀ دوم سدۀ چهاردهم میلادی در تبریز چشم به جهان گشود. از دورۀ کودکی و نوجوانی وی اطلاعی در دست نیست. مقدمات خط را در همان شهر فراگرفت و در جوانی مدتی در تبریز و پس از آن در حدود 820 ق. / 1417 مدتی در شهر یزد به کتابت اشتغال داشت تا این که به هرات سفر کرد و به دربار بایسنغر بن شاهرخ وارد گردید. در این دوره توانست رموز نستعلیق را نزد عبدالله، فرزند میرعلی تبریزی (واضع نستعلیق) تکمیل کند و همچنین از آموزش استادانی چون: شمس الدین مشرقی و عبدالرحیم خلوتی نیز بهره مند شد. جعفر آثارش را از حدود سال 824 ق. / 1421 به بعد «جعفر البایسنغری» رقم می کرد.
هنرنمایی وی سبب شد تا به زودی به ریاست کتابخانۀ دربار منصوب شود و در همین سالها به افتخار کتابت شاهنامۀ بایسنغری نایل گردید. جعفر جز نستعلیق در خطوط ششگانه و نیز خط تعلیق مهارت فراوان داشت و توانست شاگردان زبردستی چون: عبدالله هروی (طبّاخ)، عبدالحی منشی، شیخ محمود و اظهر تبریزی را تربیت کند.
خوشبختانه آثار فراوانی از کتابت های وی باقی مانده است، آثار ارزشمندی به خط نستعلیق از جمله: شاهنامۀ بایسنغری(محفوظ در کتابخانۀ کاخ گلستان تهران) و دیوان حسن دهلوی (کتابخانۀ مجلس شورا).
تاریخ دقیق درگذشت وی در منبعی یاد نشده است ولی بر اساس تاریخ آخرین اثر بازمانده از وی، می توان گفت که تا سال 859 ق. / 1455 می زیسته است.